ماچو پیچو ؛ شهری از دل تاریخ پرو 

ماچو پیچو شهری از دل تاریخ پرو است. پرو کشوری در آمریکای جنوبی خاستگاه یکی از عجایب هفتگانه جهان است که مدت‌هاست کاوشگران را برای رمزگشایی از خود، مشغول کرده است. این شهر عجیب ماچو پیچو نام دارد. ماچو پیچو یکی از منابع مهم درآمدی در پرو تلقی می‌شود که هر ساله میزبان تعداد زیادی از گردشگران برای بازدید از خود است. در این مقاله قصد داریم که به بررسی ماچو پیچو بپردازیم. با هم اقلیم همراه شوید.

معرفی شهر باستانی پرو

اعتقاد بر این است که ماچوپیچو یک ملک سلطنتی یا مکان مذهبی مقدس برای رهبران اینکاها بوده است که تمدن آن‌ها عملاً توسط مهاجمان اسپانیایی در قرن شانزدهم از بین رفت. برای صدها سال تا زمانی که هیرام بینگام باستان‌شناس آمریکایی در سال ۱۹۱۱ به آن برخورد کرد، وجود ارگ متروکه رازی بود که فقط دهقانان ساکن در منطقه می‌دانستند.

این سایت در حدود ۵ مایل طول دارد و دارای بیش از ۳۰۰۰ پله سنگی است که سطوح مختلف آن را به هم مرتبط می‌کند. امروزه صدها هزار نفر سالانه برای دیدن غروب خورشید بر فراز بناهای سنگی سر به فلک کشیده ماچو پیچو و شگفت‌زده شدن از شکوه اسرارآمیز این منطقه، یکی از معروف‌ترین شگفتی‌های دست‌ساز جهان، عازم پرو می‌شوند.

گذشته اینکاهای ماچو پیچو

مورخان بر این باورند که ماچوپیچو در اوج امپراتوری اینکاها ساخته‌شده است که در قرن ۱۵ و ۱۶ بر غرب آمریکای جنوبی تسلط داشت. تخمین زده می‌شود که ۱۰۰ سال پس از ساخت این شهر و احتمالاً درزمانی که اسپانیایی‌ها فتح تمدن قدرتمند پیش از کلمبیا را در دهه ۱۵۳۰ آغاز کردند، متروکه شد.

بااین‌حال، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه فاتحان تابه‌حال به قلعه بالای کوه حمله کرده و یا حتی به آن رسیده باشند وجود ندارد. به همین دلیل برخی معتقدند که ترک ساکنان به دلیل همه‌گیری آبله رخ‌داده است.

کاربری این شهر باستانی چه بوده؟

ماچوپیچو از بیش از ۱۵۰ ساختمان از حمام‌ها و خانه‌ها گرفته تا معابد و پناهگاه‌ها تشکیل‌شده است. بسیاری از باستان شناسان امروزی بر این باورند که ماچو پیچو به‌عنوان یک ملک سلطنتی برای امپراتوران و اشراف اینکاها خدمت می‌کرد.

برخی دیگر با اشاره به نزدیکی آن به کوه‌ها و سایر ویژگی‌های جغرافیایی که اینکاها آن را مقدس می‌دانستند، این مکان را یک مکان مذهبی تلقی کرده‌اند. ده‌ها فرضیه جایگزین در سال‌هایی که ماچوپیچو برای اولین بار در جهان رونمایی شد، ظاهر شد و محققان آن را به‌عنوان یک زندان، یک مرکز تجاری، ایستگاهی برای آزمایش محصولات جدید، یک پناهگاه زنان یا شهری اختصاص داده‌شده به تاج‌گذاری تفسیر کردند.

کشف ماچو پیچو اثر هیرام بینگهام

در تابستان ۱۹۱۱، هیرام بینگهام باستان‌شناس آمریکایی به همراه تیم کوچکی از کاوشگران به امید یافتن Vilcabamba، آخرین دژ اینکاها که به دست اسپانیایی‌ها افتاد، وارد پرو شد. بینگهام و تیمش که پیاده و با قاطر سفر می‌کردند، از کوزکو به دره اوروبامبا رفتند، جایی که یک کشاورز محلی به آن‌ها درباره خرابه‌هایی که در بالای کوهی در مجاورت آن‌ها قرار داشت گفت.

کشاورز کوه را ماچو پیچو نامید که در زبان بومی کچوا به قله قدیمی ترجمه می‌شود. در ۲۴ جولای، پس از یک صعود سخت به قله کوه در هوای سرد و بارانی، بینگهام با گروه کوچکی از دهقانان ملاقات کرد که بقیه راه را به او نشان دادند. بینگهام که توسط پسری ۱۱ ساله راهنمایی می‌شد، اولین منظره از این شهر را با شبکه پیچیده‌ای از تراس‌های سنگی که ورودی ماچو پیچو را نشان می‌داد، دید.

بینگهام هیجان‌زده خبر کشف خود را در کتابی پرفروش به نام «شهر گمشده اینکاها» منتشر کرد و انبوهی از گردشگران مشتاق را به پرو فرستاد تا رد پای او را در مسیر ناشناخته اینکاها دنبال کنند.

او همچنین آثاری را از ماچو پیچو حفاری کرد و آن‌ها را برای بازرسی بیشتر به دانشگاه ییل برد و باعث ایجاد اختلاف در مورد مالکیت شد که این اختلافات نزدیک به ۱۰۰ سال به طول انجامید. تا زمانی که دولت پرو شکایتی تنظیم کرد و با رئیس‌جمهور باراک اوباما برای بازگرداندن اقلام لابی کرد که درنهایت ییل با تکمیل بازگرداندن آن‌ها موافقت کرد.

اگرچه به او اعتبار داده می‌شود که ماچوپیچو را در جهان شناخته است – درواقع، اتوبوس‌های تور بزرگراهی که برای رسیدن به آن استفاده می‌کنند نام او را دارند – مطمئن نیست که بینگهام اولین خارجی باشد که از آن بازدید کرده است. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه مبلغان و سایر کاوشگران در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به این مکان رسیدند، اما در مورد آنچه در آنجا کشف کردند کمتر سخنوری داشتند.

سایت ماچو پیچو

در میان یک جنگل کوهستانی استوایی در دامنه‌های شرقی آند پرو، دیوارها، تراس‌ها، راه‌پله‌ها و رمپ‌های ماچو پیچو به‌طور یکپارچه با محیط طبیعی آن ترکیب می‌شوند. سنگ‌کاری‌های ظریف، مزارع پلکانی و سیستم آبیاری پیشرفته، گواه مهارت معماری، کشاورزی و مهندسی تمدن اینکا است. ساختمان‌های مرکزی آن نمونه‌های برجسته‌ای از تکنیک سنگ‌تراشی است که توسط اینکاها تسلط یافتند که در آن سنگ‌ها بدون ملات به‌گونه‌ای برش داده می‌شدند که به هم برسند.

باستان شناسان چندین بخش متمایز را شناسایی کرده‌اند که درمجموع شهر را شامل می‌شود، ازجمله یک منطقه کشاورزی، یک محله مسکونی، یک منطقه سلطنتی و یک منطقه مقدس. مشخص‌ترین و معروف‌ترین سازه‌های ماچو پیچو شامل معبد خورشید و سنگ اینتی‌هواتانا، یک سنگ گرانیتی حجاری‌شده است که اعتقاد بر این است که به‌عنوان ساعت یا تقویم خورشیدی عمل می‌کرده است.

ماچو پیچو امروز

ماچوپیچو که از سال ۱۹۸۳ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد و در سال ۲۰۰۷ به‌عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان معرفی‌شده است، پر بازدیدید‌ترین جاذبه پرو و مشهورترین ویرانه‌های آمریکای جنوبی است که سالانه صدها هزار نفر را پذیرا می‌باشد.

افزایش گردشگری، توسعه شهرهای مجاور و تخریب محیط‌زیست همچنان بر این سایت تأثیر می‌گذارد. به همین دلیل این سایت پناهگاه چندین گونه حیوانی در حال انقراض شده است. درنتیجه، دولت پرو در سال‌های اخیر اقداماتی را برای حفاظت از خرابه‌ها و جلوگیری از فرسایش دامنه کوه انجام داده است.